26-27/02/2020 Problemen met onze fietsen.

Ondanks het feit dat we pas om 9u30 vertrekken en het nog 52 behoorlijk lastige kilometers zijn tot de luchthaven van Kuala Lumpur zijn we er al omstreeks 14u. Aangezien onze vlucht pas voorzien is om 23u40 hebben we dus een zee van tijd om onze fietsen in te pakken. Zoals we dat steeds doen bij een terugvlucht pakken we onze fietsen in met vershoudfolie, 2 rollen van 60m per fiets.
Omdat het ons nog niet duidelijk is of er bij het inchecken een forfaitaire prijs wordt aangerekend per fiets of dat ze worden meegerekend in het gewicht van de bagage ga ik op zoek naar het kantoor van Turkish Airways. Het antwoord dat ik daar krijg is vrij duidelijk: men rekent €90 per fiets. Hadden we dit eerder geweten was het niet nodig geweest om dat pakket van 15kg nog per post naar huis te verzenden.
Drie uur vóor vertrek begint men met het inchecken. Aanvankelijk verloopt dat vlot, we hoeven zelfs niet aan te schuiven want dankzij onze fietsen kunnen we inchecken aan een aparte balie. Omdat onze fietsen beschouwd worden als ‘oversized luggage’ moeten we met onze fietsen langs een aparte scanner, en dan beginnen de problemen.
De scanner is té klein om onze fietsen er door te krijgen. We moeten er de overste van Turkish Airways bij halen. Er wordt wat  heen en weer gepraat tussen de overste van de vliegtuigmaatschappij en de veiligheidsagenten die de scanner bedienen, maar het lost niet veel op. De veiligheidsagenten blijven bij hun standpunt de ze de fietsen niet laten passeren als ze niet door de scanner kunnen. Ze suggereren dat we de fietsen dan maar volledig moeten demonteren, iets wat voor ons op het ogenblik geen optie meer is, het duurt te lang, ons materiaal is al weg met de bagage en we hebben geen vershoudfolie meer om ze terug in te pakken. Aan de andere kant van de luchthaven zou er nog een grotere scanner zijn maar die kan op dit late uur van de dag niet meer gebruikt worden. De overste van Turkish Airways komt met de enige oplossing die ons nog rest: de fietsen via een cargo dienst naar België versturen. Hij belt de verantwoordelijke van de dienst cargo die op zijn buurt de persoon die ervoor kan zorgen dat de fietsen op een vliegtuig richting België worden gezet oproept. Het zijn stresserend momenten want eer alles administratief afgehandeld is en onze fietsen meegenomen worden moeten we lopen om onze vlucht te halen.

Een week later zijn we onze fietsen gaan ophalen in Zaventem. Het kostenplaatje: ruim 1000€.

24-25/02/2020 Het regelen van onze terugvlucht

Om problemen te voorkomen bij het inchecken proberen we steeds beroep te doen op een reisbureau voor het boeken van een vlucht, dit om vooral zeker te zijn dat onze fietsen meekunnen.. In Port Dickson zouden er twee reisbureau's zijn. Ze zijn allebei gelegen in de buurt van de busterminal. Om 9u30 gaat de eerste open maar de bediende in het bureau is maar weinig behulpzaam en zegt dat we best gewoon naar de luchthaven gaan en daar gaan informeren (eventjes 52km verder). Het andere reisbureau gaat blijkbaar niet open. Van een werkneemster in een juwelierswinkel krijgen we een adres van  een reisbureau in Lukut, een stadje zo'n 10km ten noorden van Port Dickson. We nemen een taxi naar her reisbureau in Lukut. Terwijl de taxichauffeur buiten op ons blijft wachten proberen wij binnen een vlucht geregeld te krijgen. De communicatie met de man en de vrouw verloopt zeer moeizaam, alleen de vrouw spreekt Engels maar is zeer moeilijk te verstaan. Het zoeken naar een geschikte vlucht neemt vrij veel tijd in beslag, alsof ze er maar weinig ervaring mee hebben. Uiteindelijk komen ze met het voorstel van een vlucht met Ethias waarbij de fietsen zouden meegerekend worden in de 60kg bagage. Aangezien het toch een vrij dure vlucht is twijfelen we nog even maar zeggen dan toch dat ze de vlucht mogen boeken. Wanneer ik echter vraag of ik met mijn creditcart kan betalen krijg ik als antwoord dat het cash moet betaald worden. Zo'n groot bedrag aan een ATM afhalen zal ons echter nooit lukken. We moeten onverrichterzake terug naar ons hotel. De enige keuze die we nog hebben is zelf een vlucht boeken via het internet en op de luchthaven zelf zien hoe en wat met onze fietsen. We boeken een vlucht met Turkish Airways. Wat we echter niet weten is of de fietsen worden meegerekend in de 60kg bagage of dat we er apart moeten voor betalen. We weten wel dat er per kilogram extra bagage 50 USD wordt gerekend. Om zeker onder de 60kg te blijven gaan we (net zoals 4 jaar geleden) een pakket via de post naar huis sturen wat een stuk goedkoper zal zijn, voor een pakket van 15kg betalen we 150€. Nu maar duimen dat we morgen met onze fietsen naar huis kunnen.

PS: We hebben onze blog niet verder aangepast omdat we Liam (een van onze kleinzoons) wilden verassen met zijn verjaardag en dat is helemaal gelukt. Ondertussen zijn wij veilig thuis, onze fietsen is een ander verhaal.
Wordt vervolgd …..

22/02/2020 Selamat tinggal Sumatera (vaarwel Sumatra)

Om 8u30 zijn we al in de vertrekterminal van de haven, de fastferry Dumai – Port Dickson vertrekt pas om 11u. Omdat er moet gewacht worden op een aantal passagiers vertrekken we dan nog eens met een vertraging van 25 minuten, de overtocht zelf duurt 2,5 uur. In Maleisië hanteert men een andere tijdzone en wordt het verschil met België nu 7 uur.
Bij aankomst in de haven van Port Dickson wordt al meteen duidelijk dat men het gevaar van het coronavirus hier zeer ernstig neemt. Al het personeel in de haven draagt een mondmasker en van alle aankomende passagiers wordt de koorts gemeten.
Tijdens onze wereldreis van vier jaar geleden verbleven we ook al eens in Port Dickson. We herkennen meteen weer alles alsof het gisteren was en herinneren ons ook nog dat we toen van hieruit nog een pakket overbodige bagage in het postkantoor zijn gaan afleveren om het terug te sturen naar België.

21/02/2020 Vlugger in Dumai dan verwacht

Omdat we niet zeker zijn dat het ons vandaag al gaat lukken om een bus naar Dumai te nemen hebben we toch al een hotel gereserveerd maar dan wel met de optie dat we het nog gratis kunnen annuleren.
Het bureau waar normaliter om 13u de bus naar Dumai zou vertrekken is nog onbemand wanneer wij er omstreeks 9u aankomen. We zien echter dat er vlakbij nog een ander gelijkaardig kantoortje is. We gaan ook daar eens informeren en we hebben geluk want om 10u zou er daar een taxi naar Dumai vertrekken en de fietsen zouden boven op het dak kunnen. Dat is weer eens een meevaller. Voor de prijs 43€ zouden we in 8 uur tijd met een behoorlijk comfortabele taxi naar Dumai gebracht worden. Uiteindelijk zal de rit wel 11u duren maar dat is vooral te wijten aan de erbarmelijke staat van de weg. Bij momenten gaat het echt aan een slakkengangetje en moet de chauffeur van links naar rechts om zoveel mogelijk putten te vermijden. De putten in de weg zijn wel het enige waarmee onze chauffeur voorzichtig omgaat, dat kan niet gezegd worden over zijn vrij agressieve rijstijl. Wanneer het wegdek het enigszins toelaat neemt hij waanzinnige risico's om toch maar zoveel mogelijk auto's voorbij te steken. Het is 21u30 in de avond wanneer we ons hotel bereiken. Het is duidelijk te zien dat de chauffeur oververmoeid is, hij is zelfs zijn stem verloren.

20/02/2020 We nemen een beslissing over het verder verloop van onze reis

Dat de Harau vallei veel toeristen probeert te trekken is duidelijk te zien aan de zeer talrijke kleine homestays langs de weg. Het is alsof iedereen een graantje wil meepikken. Het is dan wel te hopen dat er in het hoogseizoen meer toeristen komen opduiken dan momenteel het geval is. De Harau vallei is omzoomd door loodrechte hoge rotswanden langs waar er meerdere watervallen hun weg naar beneden vinden. Met mijn GPS-software Basecamp had ik een rondje in de vallei uitgestippeld van zo'n 20km. Aanvankelijk is het nog een kleine asfaltweg maar later wordt het een onverharde weg en na 9km is het nog slechts een klein voetpad langs een bergwand. Uiteindelijk is er geen doorkomen meer aan en moeten we terugkeren.
We fietsen nog eens terug tot voor het beginpunt van de vallei, terug naar de meer bewoonde wereld. De voorbije dagen zijn we aan het nadenken geweest hoe het verder moet na de Harau vallei richting Dumai, nog een kleine 400km. Als we het als fietsend willen doen moeten we eerst nog behoorlijk lastige bergen trotseren. Daarna wordt het steeds vlakker maar komen we in een gebied terecht dat nog maar weinig interessants kan bieden en bovendien zal het enkele keren moeilijk zijn om onderdak te vinden. Het lijkt ons een beter idee om op zoek te gaan naar een transportmiddel om tot in Dumai te geraken. We gaan informeren bij een busmaatschappij. Vanuit Payakumbuh vertrekt er dagelijks een bus om 13 uur naar Dumai, een rit van 12 uur. We fietsen morgen dan ook een 10 tal km terug tot Payakumbuh en hopen daar overmorgen met onze fietsen op de bus te kunnen.
In de namiddag maken we vanuit ons guesthouse nog een kleine wandeling door prachtige natuur. In de open vlakte van de vallei vind je rijstvelden en langs de randen vind je nog stukken wilde natuur waar de apen volledige vrij spel hebben.

19/02/2020 Een rit in dalende lijn

Van Bukittinggi fietsen we nu naar de Harau vallei. Het wordt een rit van 47km in dalende lijn waarbij we van een hoogte van 900m terug keren naar 500m. Omdat we vermoeden dat het guesthouse dat we geboekt hebben wel eens op een afgelegen plaats zou kunnen liggen stoppen we 10km eerder in Payakumbuh voor een warme maaltijd, ook al is het nog vroeg in de voormiddag.
Uiteindelijk zal zelfs blijken dat Hobbit Guesthouse nog meer afgelegen is dan verwacht. Het is gelegen in een kleine dorpje, zo'n 200m weg van de toegangsweg naar de Harau vallei, er is hier zelfs geen degelijk GSM bereik. Het is wel een spiksplinternieuw guesthouse. Van het gebouw dat voorzien is voor 5 kamers zijn al twee kamers volledig afgewerkt, de rest is nog ruwbouw en waarschijnlijk hoopt men uit de afgewerkte kamers voldoende inkomsten te kunnen genereren om de rest later af te werken. Onze kamer ruikt nog naar vers pleisterwerk. Meer dan waarschijnlijk zijn we de eerste gasten die hier logeren.
Wanneer we in de namiddag de omgeving gaan verkennen moeten we een heel eindje lopen om een warung (eethuisje) te vinden waar we een 'mie rebus' kunnen eten. We krijgen de rest van de dag om met TV kijken, gelukkig zijn er enkele Engelstalige films.

18/02/2020 Bukittinggi

n alle toeristische informatie en gidsen die je leest over Sumatra staat Bukittinggi vermeld als een van de highlights. Je vind hier heel veel hotels maar westerse toeristen zie je hier amper rondlopen. Bukittinggi heeft wel wat te bieden en vooral ideaal gelegen om van hieruit excursies te maken in de omgeving.
Nu komen we er pas achter waarom we gisteren bij het binnenfietsen van de stad nog een heuse muur op moesten. We zijn Bukittinggi binnen gereden langs de Ngarai Sianok, een adembenemend mooie canyon die je pas echt kan bewonderen vanuit het panoramisch park.
Wanneer we op het centrale plein zitten komt er een jongeman vragen of we geen flesje water willen kopen , het is voor hem meteen ook een aanleiding om met ons een gesprek te beginnen. Hij studeert Engels en Japans aan de universiteit en buiten de lesuren probeert hij wat flesjes water te verkopen. Zijn Engels is meer dan behoorlijk, toch verteld hij ons dat het grootste probleem bij zijn studies is dat hij onvoldoende mogelijkheden krijgt om te oefenen in het converseren. Zijn droom is, zoals enkele van zijn vrienden al deden, om naar Japan te gaan en daar verder te studeren. Hoe moet je zo iets gefinancierd krijgen door enkele flesjes water te verkopen.
Tijdens het wandelen moeten we plots langs een troep apen. Een van hen komt meteen naar MJ toe gelopen, hij heeft het gemunt op het flesje frisdrank dat ze in haar hand heeft. Om problemen te vermijden kan je zo'n aap maar beter zijn zin geven. Hij moet zo iets al vaker gedaan hebben want hij weet meteen hoe je zo'n flesje moet opendraaien.
Vanochtend dachten we er nog even aan om een dag langer in Bukittinggi te blijven maar in de namiddag komen we tot het besef dat we de meeste bezienswaardigheden al gezien hebben, alles ligt dan ook op korte wandelafstand.