22/02/2020 Selamat tinggal Sumatera (vaarwel Sumatra)

Om 8u30 zijn we al in de vertrekterminal van de haven, de fastferry Dumai – Port Dickson vertrekt pas om 11u. Omdat er moet gewacht worden op een aantal passagiers vertrekken we dan nog eens met een vertraging van 25 minuten, de overtocht zelf duurt 2,5 uur. In Maleisië hanteert men een andere tijdzone en wordt het verschil met België nu 7 uur.
Bij aankomst in de haven van Port Dickson wordt al meteen duidelijk dat men het gevaar van het coronavirus hier zeer ernstig neemt. Al het personeel in de haven draagt een mondmasker en van alle aankomende passagiers wordt de koorts gemeten.
Tijdens onze wereldreis van vier jaar geleden verbleven we ook al eens in Port Dickson. We herkennen meteen weer alles alsof het gisteren was en herinneren ons ook nog dat we toen van hieruit nog een pakket overbodige bagage in het postkantoor zijn gaan afleveren om het terug te sturen naar België.

21/02/2020 Vlugger in Dumai dan verwacht

Omdat we niet zeker zijn dat het ons vandaag al gaat lukken om een bus naar Dumai te nemen hebben we toch al een hotel gereserveerd maar dan wel met de optie dat we het nog gratis kunnen annuleren.
Het bureau waar normaliter om 13u de bus naar Dumai zou vertrekken is nog onbemand wanneer wij er omstreeks 9u aankomen. We zien echter dat er vlakbij nog een ander gelijkaardig kantoortje is. We gaan ook daar eens informeren en we hebben geluk want om 10u zou er daar een taxi naar Dumai vertrekken en de fietsen zouden boven op het dak kunnen. Dat is weer eens een meevaller. Voor de prijs 43€ zouden we in 8 uur tijd met een behoorlijk comfortabele taxi naar Dumai gebracht worden. Uiteindelijk zal de rit wel 11u duren maar dat is vooral te wijten aan de erbarmelijke staat van de weg. Bij momenten gaat het echt aan een slakkengangetje en moet de chauffeur van links naar rechts om zoveel mogelijk putten te vermijden. De putten in de weg zijn wel het enige waarmee onze chauffeur voorzichtig omgaat, dat kan niet gezegd worden over zijn vrij agressieve rijstijl. Wanneer het wegdek het enigszins toelaat neemt hij waanzinnige risico's om toch maar zoveel mogelijk auto's voorbij te steken. Het is 21u30 in de avond wanneer we ons hotel bereiken. Het is duidelijk te zien dat de chauffeur oververmoeid is, hij is zelfs zijn stem verloren.

20/02/2020 We nemen een beslissing over het verder verloop van onze reis

Dat de Harau vallei veel toeristen probeert te trekken is duidelijk te zien aan de zeer talrijke kleine homestays langs de weg. Het is alsof iedereen een graantje wil meepikken. Het is dan wel te hopen dat er in het hoogseizoen meer toeristen komen opduiken dan momenteel het geval is. De Harau vallei is omzoomd door loodrechte hoge rotswanden langs waar er meerdere watervallen hun weg naar beneden vinden. Met mijn GPS-software Basecamp had ik een rondje in de vallei uitgestippeld van zo'n 20km. Aanvankelijk is het nog een kleine asfaltweg maar later wordt het een onverharde weg en na 9km is het nog slechts een klein voetpad langs een bergwand. Uiteindelijk is er geen doorkomen meer aan en moeten we terugkeren.
We fietsen nog eens terug tot voor het beginpunt van de vallei, terug naar de meer bewoonde wereld. De voorbije dagen zijn we aan het nadenken geweest hoe het verder moet na de Harau vallei richting Dumai, nog een kleine 400km. Als we het als fietsend willen doen moeten we eerst nog behoorlijk lastige bergen trotseren. Daarna wordt het steeds vlakker maar komen we in een gebied terecht dat nog maar weinig interessants kan bieden en bovendien zal het enkele keren moeilijk zijn om onderdak te vinden. Het lijkt ons een beter idee om op zoek te gaan naar een transportmiddel om tot in Dumai te geraken. We gaan informeren bij een busmaatschappij. Vanuit Payakumbuh vertrekt er dagelijks een bus om 13 uur naar Dumai, een rit van 12 uur. We fietsen morgen dan ook een 10 tal km terug tot Payakumbuh en hopen daar overmorgen met onze fietsen op de bus te kunnen.
In de namiddag maken we vanuit ons guesthouse nog een kleine wandeling door prachtige natuur. In de open vlakte van de vallei vind je rijstvelden en langs de randen vind je nog stukken wilde natuur waar de apen volledige vrij spel hebben.

19/02/2020 Een rit in dalende lijn

Van Bukittinggi fietsen we nu naar de Harau vallei. Het wordt een rit van 47km in dalende lijn waarbij we van een hoogte van 900m terug keren naar 500m. Omdat we vermoeden dat het guesthouse dat we geboekt hebben wel eens op een afgelegen plaats zou kunnen liggen stoppen we 10km eerder in Payakumbuh voor een warme maaltijd, ook al is het nog vroeg in de voormiddag.
Uiteindelijk zal zelfs blijken dat Hobbit Guesthouse nog meer afgelegen is dan verwacht. Het is gelegen in een kleine dorpje, zo'n 200m weg van de toegangsweg naar de Harau vallei, er is hier zelfs geen degelijk GSM bereik. Het is wel een spiksplinternieuw guesthouse. Van het gebouw dat voorzien is voor 5 kamers zijn al twee kamers volledig afgewerkt, de rest is nog ruwbouw en waarschijnlijk hoopt men uit de afgewerkte kamers voldoende inkomsten te kunnen genereren om de rest later af te werken. Onze kamer ruikt nog naar vers pleisterwerk. Meer dan waarschijnlijk zijn we de eerste gasten die hier logeren.
Wanneer we in de namiddag de omgeving gaan verkennen moeten we een heel eindje lopen om een warung (eethuisje) te vinden waar we een 'mie rebus' kunnen eten. We krijgen de rest van de dag om met TV kijken, gelukkig zijn er enkele Engelstalige films.

18/02/2020 Bukittinggi

n alle toeristische informatie en gidsen die je leest over Sumatra staat Bukittinggi vermeld als een van de highlights. Je vind hier heel veel hotels maar westerse toeristen zie je hier amper rondlopen. Bukittinggi heeft wel wat te bieden en vooral ideaal gelegen om van hieruit excursies te maken in de omgeving.
Nu komen we er pas achter waarom we gisteren bij het binnenfietsen van de stad nog een heuse muur op moesten. We zijn Bukittinggi binnen gereden langs de Ngarai Sianok, een adembenemend mooie canyon die je pas echt kan bewonderen vanuit het panoramisch park.
Wanneer we op het centrale plein zitten komt er een jongeman vragen of we geen flesje water willen kopen , het is voor hem meteen ook een aanleiding om met ons een gesprek te beginnen. Hij studeert Engels en Japans aan de universiteit en buiten de lesuren probeert hij wat flesjes water te verkopen. Zijn Engels is meer dan behoorlijk, toch verteld hij ons dat het grootste probleem bij zijn studies is dat hij onvoldoende mogelijkheden krijgt om te oefenen in het converseren. Zijn droom is, zoals enkele van zijn vrienden al deden, om naar Japan te gaan en daar verder te studeren. Hoe moet je zo iets gefinancierd krijgen door enkele flesjes water te verkopen.
Tijdens het wandelen moeten we plots langs een troep apen. Een van hen komt meteen naar MJ toe gelopen, hij heeft het gemunt op het flesje frisdrank dat ze in haar hand heeft. Om problemen te vermijden kan je zo'n aap maar beter zijn zin geven. Hij moet zo iets al vaker gedaan hebben want hij weet meteen hoe je zo'n flesje moet opendraaien.
Vanochtend dachten we er nog even aan om een dag langer in Bukittinggi te blijven maar in de namiddag komen we tot het besef dat we de meeste bezienswaardigheden al gezien hebben, alles ligt dan ook op korte wandelafstand.

17/02/2020 Een dag vol hindernissen

Als je van het Maninjau meer naar Bukittinggi wil moet je nog een stevig eindje hogerop zien te geraken.
De eerste 9km met een hoogteverschil van 660m zijn de lastigste en daarom hebben we geprobeerd om aan een vervoermiddel te geraken. Een medewerker van het resort zou er voor zorgen. Men heeft inderdaad voor een transportmiddel gezorgd maar ook deze keer is het een auto waar er onvoldoende plaats is voor twee fietsen. We hadden het vermoed en daarom hebben we al een plan B klaar: de auto brengt alleen MJ en haar fiets tot boven en ik fiets gewoon tot boven. Dat ik deze lastige klim voor mijn rekening moet nemen vind ik absoluut niet erg, integendeel, nu kan ik me eens op eigen tempo uitleven in een klim. IK moet wel opletten dat ik niet té overmoedig wordt en mij in het begin ga vergaloppeer en de beste manier hiervoor is onderweg zo veel mogelijk genieten van de prachtige panorama's en af en toe eens stoppen om een foto te nemen, al wordt dat laatste wat moeilijk omdat ik met mijn klamme zweethanden nog amper mijn smartphone kan bedienen. Ondanks dat ik het rustig aan doe krijg ik het in de laatste kilometer toch lastig en moet ik enkele keren van de fiets, maar ik heb er wel van genoten. Het was een grote aaneenschakeling van haarspeldbochten. Als Ik ze achteraf nog eens natel, het waren er 39. Na 1u45 zie ik MJ terug boven op de top en kunnen we weer samen verder fietsen. We hadden gedacht dat de laatste 20km tot Bukittinggi vrij makkelijk zouden zijn maar we hebben ons toch wat miskeken op het profiel. De eerstvolgende 10km zijn nog vlak en voor een stukje naar beneden maar de laatste 10km zijn weer behoorlijk zwaar. Met de eerste klim nog in de benen wordt het ook voor mij stilaan moeilijk. Als uitsmijter krijgen we in de slotkilometer tot Bukittinggi nog een heuse muur te verwerken.
We hadden via booking.com twee overnachtingen geboekt bij een hotel van de OYO keten. Als we om 1uur arriveren moeten we nog een uur wachten eer we mogen inchecken, niet prettig nat in het zweet en niet een beetje moe. Als we dan eindelijk mogen inchecken, blijkt er iets fout gelopen met de booking. Uiteindelijk wil men ons in een ander OYO hotel plaatsen even buiten het centrum. We fietsen nog wel tot aan het andere hotel om dan vast te stellen dat er daar niets te beleven valt. Gelukkig kan ik de reservatie bij booking.com nog kosteloos annuleren. Met de app van booking.com zoek ik een ander hotel meer in het centrum van de stad. Wanneer we gedoucht zijn is het ondertussen 16 uur eer we iets kunnen gaan eten. Na dat verplicht huwelijksattest enkele dagen geleden en nu een fout gelopen reservatie hebben we het even gehad met de OYO hotelketen.

16/02/2020 Een rustig dagje

We hebben vannacht heerlijk geslapen. Airco of ventilator is in deze houten huisjes niet nodig, het koelt hier s' nachts voldoende af.
In de voormiddag maken we een wandeling door het plaatsje Maninjau. Maninjau richt zich duidelijk op toeristen maar aangezien het nog laagseizoen is staat het allemaal nog op een laag pitje.
In ons kleine resort is er ook een klein bibliotheekje met enkele boeken in verschillende talen. Er zit zelfs een Nederlandstalig misdaadverhaal tussen van Aspe. MJ heeft dus wat om te lezen en ik houd me bezig met mijn cryptogrammen boekje. Een rustig dagje, skypen met het thuisfront wat chillen en genieten van de prachtige omgeving, wat moet een mens nog meer hebben.

Onze openluchtbadmaker

15/02/2020 Danau Maninjau

Gisterennamiddag is het beginnen regenen en het is sindsdien niet meer gestopt. Het is pas de tweede keer dat we door de regen moeten fietsen, liever kletsnat van de regen dan van het vele zweten, een regenkledij trekken we dan ook niet aan. Gedurende 15km gaat het geleidelijk aan omhoog tot aan het danau (meer) Maninjau dat gelegen is op een hoogte van 500m. Tegen de tijd dat we het meer bereiken breekt de zon weer door en krijgen we een prachtig decor te zien, zowat het mooiste dat we al te zien kregen op Sumatra. Vanwege de hoogte voelt het hier minder warm en zweterig aan, een echte verademing. Voor vandaag hebben we een overnachting geboekt in een klein resort vlak aan het meer met houten bungalowtjes. Het is een zeer rustgevende omgeving. Het bevalt ons hier uitermate zodat we meteen bijboeken voor een tweede nacht. Nog een groot pluspunt, het eten is lekker en je kan er een pint bier bij bestellen.

14/02/2020 Welke kant moeten we uit met het coronavirus

Vandaag fietsen we onze laatste 35km langs de westkust van Sumatra en trekken we definitief landinwaarts.
We beginnen ons wel af te vragen hoe het verder moet met onze planning. Ons idee was om een 14-tal dagen in Dumai een boot te nemen naar de eilanden Batam en/of Bintan en dan van daaruit naar Singaore. Ondertussen vernemen we via de media echter onheilspellende berichten over het oprukkende coronavirus in Singapore. In België hoor je er weinig over maar Singapore telt na China het meeste aantal gevallen van het coronavirus. Is het nog wel zo verstandig om die kant uit te gaan? We vragen het ons af en blijven voorlopig alle nieuwsgeving hieromtrent opvolgen. Als alternatief zouden we vanuit Dumai nog een boot kunnen nemen richting Melakka in Maleisië.
We gaan er wel van uit dat het voor ons momenteel veiliger is, al stellen vele landen in de wereld zich vragen bij het feit dat er in Indonesië met een populatie van 160 miljoen inwoners nog geen enkele geval is vastgesteld. Preventief heeft de overheid wel alle vluchten van en naar China verboden.
Vier jaar geleden moesten we onze wereldreis afbreken net op het ogenblik dat we Singapore wilden binnen fietsen en nu bestaat de kans weer dat we deze bestemming moeten laten liggen. Het is alsof Singapore ons niet gegund wordt.

13/02/2020 Zonder huwelijksattest geen gemeenschappelijke kamer

In de ochtendspits de stad Padang buiten rijden is een heel lawaaierige bedoening. Omdat we de laatste weken gewend waren langs veel rustiger wegen te fietsen klinkt het allemaal nog veel harder in onze oren. Pas na 20km komen we weer op een rustigere weg terecht.
In Pariaman hebben we een kamer gereserveerd in een hotel van de OYO keten. Bij het inchecken is er echter een probleem. Het is een zogenaamd Islamhotel en de regel is dat als we op dezelfde kamer willen slapen we een attest moeten kunnen voorleggen waaruit blijkt dat we wel degelijk getrouwd zijn. We zijn al doorheen veel Islamitische landen gereisd en soms vraagt men wel of we getrouwd zijn maar nog nooit heeft men ons een attest gevraagd. Als we in dit hotel willen logeren en ik geen attest kan voorleggen zal ik verplicht zijn om voor twee aparte kamers te betalen, maar dit vind ik een beetje te gek, dan zoek ik nog liever een andere accomodatie in de stad. Op onze ID-kaart of paspoort staat nergens onze burgerlijke stand vermeld. Plots schiet er mij iets te binnen en kan ik misschien toch nog een bewijs voorleggen. Via het online platform van de stad Sint-Truiden kan ik namelijk verschillende attesten aanvragen die je meteen krijgt toegezonden als een pdf-bestand. Het wordt een heel gedoe want ik moet met twee smartphones in de hand inloggen op het internet, de ene om het attest aan te vragen en de andere om mij via de Itsme-app te identificeren. Het enige attest dat ik meteen kan downloaden is een 'Attest van gezinssamenstelling' dat ik dan nog eens moet doormailen naar de receptioniste van het hotel. Van het attest snapt ze uiteraard niets want het is opgesteld in het Nederlands. Onze namen en adres waar we wonen staan erop vermeld en naast MJ haar naam staat het woord 'echtgenote'. Wanneer ik dit via google translate vertaal en aan de receptioniste toon krijg ik ze eindelijk over de streeP, we mogen samen op één kamer. Een heel gedoe voor een stom papiertje. Dat wordt weer een anekdote om nog vaak na te vertellen.
Enkele dagen geleden schreef ik op de blog dat men het niet zo nauw nam met de voorschriften van de Islam maar er zijn duidelijk nog uitzonderingen.

12/02/2020 Padang, een seismografisch gevoelige plaats.

We hoeven vandaag eens niet onze pakken te maken om weer verder te fietsen, op zich al een zalig gevoel.
Seismografisch is Padang een van de gevoeligste plaatsen op aarde. Geregeld krijgt men hier wel eens af te rekenen met een aardbeving. Een van de zwaarste was in 2009 met een kracht van 7,6 en zeker 777 doden.
Het valt ons steeds meer op dat er veel Indonesische handen nodig zijn om weinig werk te verzetten. Het tropische klimaat zet misschien niet echt aan om hard te werken maar zelfs dan nog hebben we niet de indruk dat de Indonesiërs zich graag moe maken. Als je in Europa in een restaurant de bediening zou kunnen laten doen door één persoon zijn er hier minstens drie nodig. Er zijn hier heel weinig jobs veel Indonesiërs starten dan maar een eigen zaakje en proberen zo wat geld te verdienen. Aangezien iedereen praktisch hetzelfde verkoopt valt er waarschijnlijk weinig te verdienen, ze moeten er dan ook niet hard voor werken, zitten of liggen heel de dag in hun winkeltje, hun ingesteldheid is waarschijnlijk wel dat ze met weinig tevreden zijn. Hier zouden wij als Europeanen, die steeds maar meer willen, misschien ook wel een lesje van kunnen leren.
Volgens onze planning zouden we nog zo'n 15 dagen op Sumatra vertoeven om dan een boot te nemen naar Pilau Bintan en van daar dan naar Singapore. In de media lezen we nu echter dat het coronavirus ook al in Singapore stevig in opmars is. We zullen het moeten blijven volgen en zien of we onze plannen niet moeten herzien.

11/02/2020 Voor het eerst zien we westerse toeristen op Sumatra

Omdat het slechts 22km is tot Padang vertrekken we wat later dan andere dagen. Langs de kust zijn er enkele aanvoerhavens voor petrolium en dat is ook te merken aan de talrijke tankwagens op de weg. Ook het naderen van een grote stad zorgt ervoor dat het drukker wordt op de weg.
Het is van in Bengkulu twaalf dagen geleden dat we nog eens twee nachten in hetzelfde hotel logeerden. Het is dus wel tijd om nog eens een rustdag in te lassen.
Padang is de derde grootste stad op Sumatra. Het heeft een langgerekt strand maar voor een strandvakantie is het zeker niet aan te bevelen vanwege de massa's vuil. Om eens te kunnen eten in een deftig restaurant is het wel de place to be. De rijst en noedels een beetje zat gaan we dan ook voor de westerse keuken, pizza die we doorspoelen met heerlijk koud bier. Wijn is hier echt niet te betalen.
We vertoeven nu al vier weken op Sumatra en pas vandaag zien we voor het eerst twee westerse toeristen langs de weg wandelen.

10/02/2020 Kiezen tussen kustweg of landinwaarts

In de prijs van de overnachting was ook een ontbijt inbegrepen maar de dag beginnen met rijst of noedels is voor ons toch te veel, wij zijn al tevreden met de broodrooster die tussen het buffet staat.
Voor de rit van vandaag kunnen we kiezen voor een traject langs de kust of een wat langer traject landinwaarts. Wanneer we de profielen naast elkaar leggen zien we wel dat deze van de kustweg erg grillig is met meerdere pieken en dat het landinwaarts één keer geleidelijk naar een hoogte gaat van bijna 200m. Onze keuze is snel gemaakt.
Overal langs de weg zie je moskees (masjid) en er worden er nog steeds bijgebouwd. We vragen ons wel af voor wie ze bedoeld zijn want veel bezoekers krijgen ze niet. We hebben de indruk dat er maar weinig moslims zijn die geregeld hun gebeden opzeggen. Kinderen volgen wel godsdienstles in de mashala's en voor schoolgaande meisjes is een hoofddoek verplicht maar veel volwassen vrouwen dragen geen hoofddoek meer. Vrouwen met volledig bedekt gezicht zijn al héél zeldzaam. Men is hier duidelijk minder strikt in de naleving van de regels die de Islam voorschrijft.

10/02/2020 Vandaag grote luxe.

Vandaag slechts één bult op ons traject met een hoogteverschil van 165m. Net voor we aan de klim willen beginnen komen er twee jonge kerels op een koersfiets naast ons fietsen. Ik had me graag eens met hen willen meten in het bergop rijden maar ik heb echter een probleem met mijn linker versnellingshendeltje waardoor ik niet meer naar mijn laagste verzet kan schakelen. De steilere stukken moet ik noodgedwongen te voet afleggen.
Langs de weg kom je hier veel loslopende straathonden tegen. Een gevaar zijn ze voor ons zeker niet, ze lopen eerder weg van ons. Dieren zijn niet de enigen die van ons bang zijn, ook kleine kinderen kijken soms verschrikt op en lopen met uitgestoken armen en angst in de ogen naar hun moeder.
Na enkele dagen gelogeerd te hebben in wat kleinere bescheiden penginapans kunnen we in Painan nog eens terecht in een degelijk hotel met alle comfort. De prijs van een logement stemt niet altijd overeen met de kwaliteit. Soms is het zeer degelijk en toch spotgoedkoop en andere keren weet je dat men wat te veel rekent maar dan denken wij maar dat de mensen hier ook eens wat mogen verdienen.

08/02/2020 Op een bruiloftsfeest.

Gisteren vond ik het nog jammer dat ik geen overvol schoolbusje kon fotograferen, vandaag passeren we net om 7u aan een school waar de schoolbusjes van alle kanten komen aangereden.
Aanvankelijk hadden we een traject uitgestippeld dat via het binnenland liep maar dan hebben we toch nog een kleinere weg gevonden die langs de kust loopt. Dankzij deze alternatieve weg wordt het een volledig vlakke rit.
De penginapan die we voor ogen hadden is met enkel twee matrassen op de grond en niet al te proper wat te primitief naar onze zin, we fietsen daarom 4 kilometer terug waar er hopelijk beter logies is, er is zelfs een deftig restaurant bij.
Tijdens een wandeling in de namiddag passeren we langs een tent waar er een bruiloftsfeest is. We worden uitgenodigd om samen op de foto te gaan met het bruidspaar in vol ornaat. Men wil ons ook eten aanbieden maar daar passen we voor, eten met onze handen zien we zo nog niet zitten. Het is alsof er alleen maar vrouwen aanwezig zijn op het feest. Later zien we ze huiswaarts keren met een zak vol eten op hun hoofd.