31/01/2020 Terug verder noordwaarts.

Om 6u30 worden we gewekt door luide muziek die van buiten komt. Even verderop is het personeel van een bank begonnen met ochtendgymnastiek, op een gegeven moment schalt de vogeltjesdans door de luidsprekers tot grote hilariteit van de deelnemers die hier zo een eigen versie hebben van die dans.
We weten dat er in Ketahun overnachtingsmogelijkheden zijn, probleem is echter dat we dan een rit van 83 km voor de boeg hebben. Thuis zou zo'n afstand geen enkel probleem zijn maar hier is dat wel even anders. De enige plaats van betekenis is Lais. Bij navraag blijkt hier dan toch een overnachtingsmogelijkheid te zijn. Het is even zoeken want ze is niet als dusdanig aangeven. Boven een ijzer- en kledingwinkel zijn er enkele kamers die door de eigenaars van de minimarkt er vlak naast worden verhuurd. Het is een basic kamer met een ventilator. Voor het toilet, dat tevens moet dienst doen als badkamer, moeten we naar buiten. Een douche zit er deze keer echt niet in, we behelpen ons dan maar met wat vochtige doekjes. Onze kleren kunnen we wel op het terras hangen om te verluchten.
Na een kort middagdutje gaan we op zoek naar een eethuisje in de buurt. Voor de rest van de namiddag installeren we ons op een bank voor de minimarkt om mensen te observeren. Leuk om zien is wel wanneer drie jonge meisjes (ik schat 9 à 10 jaar oud) rond ons blijven hangen. Het is duidelijk dat ze een foto met ons willen maken maar het duurt toch wel even tot een van hen dan toch het initiatief durft te nemen om het ons te vragen.
We dachten dat we de enigen zouden zijn die hier logeren maar tegen de avond zien we een heel assortiment schoenen liggen voor de deur van de kamer naast ons. Het zijn allemaal chauffeurs onderweg.

30/01/2020 Culinaire verwennerij

We beginnen met een bezoek aan het 'Museum Negeri Provinsi Bengkulu', een museun over de lokale traditionele cultuur. Wel jammer dat zo weinig teksten vertaald zijn naar het Engels. Daarna gaan we langs het enorm lange strand van Bengkulu fietsen. Tegen de middag houden we halt bij Marola, een seafood restaurant dat wordt aanbevolen door de reisgids en echt een schot in de roos. Wanneer je aankomt kies je uit de kisten de vis die je wil eten, moeilijk als je zo goed als niets van vis kent, ik duid dan maar de garnalen aan, ze wegen de hoeveelheid die je aangeeft en vragen dan hoe je ze klaargemaakt wil hebben. We laten ze gaarkoken in een saus, niet te pikant. Rijst brengen ze altijd en dan komt er nog iemand met een assortiment groenten, je neemt van de plateau wat je wil, je betaald ook enkel voor wat je neemt. Omdat we weten dat het de volgende dagen weer heel wat minder gaat worden, gaan we “s avonds nog eens terug en voor de eerste keer in ons leven delen we een verse krab.
MJ haar fiets begint af en toe te kraken. De oorzaak ervan kan ik niet vinden. Hopelijk helpt wat smeren her en der en is het niet iets dat op termijn voor problemen kan zorgen.

29/01/2020 Vroeg uit de veren

Om 3 uur gaat mijn wekker af, tijd om op te staan en ons klaar te maken om de bus te halen. Men had ons gezegd dat men zou bellen van zodra de bus er is maar daar betrouwen we niet echt op en fietsen dan toch maar tot aan de busterminal. Lang hoeven we niet te wachten want even later is de bus er al. Het wordt al meteen duidelijk dat de bagageruimte onderin de bus veel te klein is voor onze fietsen. Achteraan in de bus is er wel nog enige ruimte en gelukkig voor ons moet de stapel met grote kartonnen dozen er hier allemaal uit. Omstreeks 7 uur zijn we al in Bengkulu en worden we ergens aan de rand van de stad gedropt op zo'n 10km van het guesthouse waar we dachten te logeren. Volgens booking.com is het guesthouse ondertussen al volzet. Even verderop is er een hotel van de OYO keten. De inkomhal van hotel Rio oogt paleiselijk maar zoals meerdere hotels hier is het vergane glorie. We boeken meteen voor twee nachten.
Na een korte rustpauze gaan we een eerste keer op verkenning in de stad. Volgens de reisgids zou Bengkulu de leukste stad op Sumatra zijn, het is in elk geval geen grote drukke stad. We logeren dicht bij het centrum en gaan te voet om een van de weinige bezienswaardigheden hier, fort Marlborough, te bezoeken. Spijtig genoeg is alle uitleg enkel in het Indonesisch, we hebben wel een mooi zicht op de omgeving.
Vlakbij is er een restaurantje/café van een Duitse eigenaar. Naast westers eten wordt er ook echt bier geserveerd. We kiezen voor een knapperige pizza met een frisse pint, het is te zeggen flesje, wat ons na drie weken met niets anders dan mie en nasi heerlijk smaakt.

Mobiele kermisattracties voor de allerkleinsten

Ford Marlborough

28/01/2020 Een rustige dag.

Omdat Wina al ten laatste om 7u20 naar school moet vertrekken zijn wij ook vroeger present dan andere dagen. Ze neemt wel nog de tijd om eerst naar de lokale markt te gaan om inkopen te doen, natuurlijk gaan we mee. Ook vandaag wordt het weer een relatief korte etappe en aangezien we ook vroeg vertrekken zijn we al in de voormiddag in Manna. Een hotel is vrij snel gevonden. Wanneer we door de stad wandelen zien we dat er een busterminal is. We gaan informeren of we met onze fietsen een bus kunnen nemen tot Bengkulu. Om zeker te zijn dat men ons goed begrepen heeft rijden we zelfs even met onze fietsen tot daar. Het zou geen probleem mogen zijn maar het wordt wel nachtwerk. Het is een bus die rijdt tussen Jakarta en Bengkulu, een rit die tussen de 24 à 30 uur kan duren. Het exacte uur dat de bus in Manna aankomt kan dus variëren en daarom noteert men mijn GSM nummer en zal men ons bellen van zodra de bus er is. Aangezien de bus hier toch een half uur halt houdt zouden we voldoende tijd moeten hebben om alles op onze fietsen te laden, tot aan de bushalte te fietsen en daar onze fietsen en bagage instap klaar te maken.

Wina en haar zus

27/01/2020 Een dag met een verrassende wending

Ons plan is om vandaag 72km tot Manna te fietsen, maar...
Wanneer we na zo'n 30km nog eens halt houden aan een Alfamart om bij te tanken en even te bekomen stopt er net een auto op de parking en een van de vrouwen die uitstapt spreekt MJ meteen aan in vloeiend Engels. Ze ziet meteen dat MJ wel aan een rustpauze toe is en nodigt ons uit om bij haar thuis te komen rusten. MJ is meteen gewonnen voor het voorstel. De vrouw haar naam is Wina en is lerares Engels in een school een eindje verderop. Ze stelt voor dat we haar volgen tot in haar school en om dan later samen tot bij haar thuis te gaan. Onze halte in de school wordt weer eens mooie belevenis. We worden tot in de schoolbibliotheek gebracht en even later gaan we mee naar een van Wina's klassen. Ik mag zelfs vooraan in de klas gaan staan en de leerlingen mogen aan mij vragen stellen. Uiteraard hoort er ook een uitgebreide fotosessie bij. Na de klas wordt er voor ons zelfs een maaltijd besteld en ook tal van leerkrachten en het schoolhoofd passeren voor een foto. Even later volgen we Wina haar rood autootje tot aan haar huis. Haar zus die in het huis ernaast woont wordt er meteen bijgehaald om te helpen bij het klaarmaken van de logeerkamer die maar zelden gebruikt wordt. We stellen voor dat we ons eigen slaapgerief wel zullen gebruiken, meegenomen om te gebruiken in geval van nood. Men doet werkelijk alles om het ons zo comfortabel mogelijk te maken. Aanpalend aan de logeerkamer is er een kleine badkamer maar er is nog geen waterleiding en afvoer maar dat wordt al snel opgelost door twee gaten in de muur te kappen, eentje om de tuinslang door te steken en eentje beneden om het water te laten wegvloeien. Wanneer we op het terras voor het huis zitten passeren zowat alle kinderen uit de straat, vooral meisjes. Het wordt een rustige namiddag en aangezien Wina vlot Engels spreekt kunnen we heel wat communiceren en gedachten uitwisselen. Wina is vooral geïnteresseerd in het leven in België en wij komen veel te weten over het leven en de gewoontes in Indonesië. Ze legt ons ook nog eens uit waarom de mensen overal op de foto willen met ons. De gewone Indonesiërs komen nooit in het buitenland, grote blanke mensen met blauwe en groene ogen kennen ze alleen maar van films en televisie. Zo iemand dan plotseling in levende lijve tegen te komen is voor hen dan ook iets heel bijzonders. Zij vergelijken ons graag met hun idolen op het witte doek. En ik heb dan nog wat extra's: een grote neus is voor hen een schoonheidsideaal.

26/01/2020 Fietsen door het tropisch regenwoud.

Het eerste deel van het traject van vandaag loopt weer door een nationaal natuurpark landinwaarts door de bergen. De eerste 13km die bergop gaan zijn het zwaarst. De hellingen zijn héél stijl en een groot deel ervan moeten we te voet afleggen. We bereiken maar een maximum hoogte van 450m maar toch zullen we vandaag in totaal bijna 1.000 hoogtemeters maken. Fietsen door het tropisch regenwoud is een unieke ervaring, vooral de oerwoudgeluiden die je omringen met soms brullende apen ergens onzichtbaar in de bomen maken indruk op mij. Wanneer je al eens apen langs de weg ziet kan je beter niet stoppen want ze zijn wild en niet te betrouwen.
Iedereen wil met ons een selfie maken, we moeten voor de lokale bevolking wel een rariteit zijn. Onze grootste fans vandaag waren toch wel een groep Indonesische scouts.
Bintuhan is onze eindbestemming van de dag. Je kan het amper een stadje noemen maar toch tellen we minstens 8 hotels. Bij de keuze van een hotel verkiezen we er toch een met een zit toilet en liefst ook airco, al is het maar om onze dagelijks was droog te krijgen. Wat je maar zelden vindt is een wastafel en een spiegel in de badkamer. Je tanden poetsen doe je dan maar boven het toilet, mij scheren is wat moeilijker. Als er al een doucheknop hangt moet je al geluk hebben dat het water er langs de normale kant uitkomt, dan heb je ook meestal warm water. Er staat wel altijd een grote mand met een pot met deksel. De manier van douchen hier is dan ook dat je die mand vult met water, dat je je nat giet met dat potje, je inzeept en daarna terug afgiet met dat potje, werkt prima.

25/01/2020 Kepala desa

Gisterenavond is de stroom in gans het dorp uitgevallen. De kleine supermarkt en onze homestay hebben wel een stroomgenerator. Het blijft de ganse nacht regenen en dat doet het nog steeds wanneer we willen vertrekken. Wachten tot het ophoud heeft waarschijnlijk geen zin. Een regenjas doen we niet aan maar wel een regenbroek om te verhinderen dat onze fietsbroeken in een natte pamper veranderen wat een erg onaangenaam gevoel is. Het is zelfs heerlijk om te fietsen in de regen. De weg die we volgens loopt deels vlak lans de kustlijn maar geregeld moeten we ook pittige heuvels over en sommigen zijn zelfs te stijl om te fietsen. Het is onze bedoeling om na 56km, net voor er een stevige klim komt, in een dorpje op zoek te gaan naar een overnachtingsplaats. Een hotel of een homestay is er niet dus we proberen bij de inwoners onderdak te vinden. We vragen het enkele keren en men verwijst ons telkens naar de 'Kepala desa', het dorpshoofd. Hij is afwezig maar zijn buurman komt bij ons op het terras van het dorpshoofd zitten. We proberen via google translate wat te converseren en we krijgen ook koffie aangeboden. Een tijdje later arriveert het dorpshoofd. In het dorp overnachten is geen enkel probleem. Zijn vrouw maakt meteen een kamer voor ons klaar. Het is nog vroeg in de namiddag en we gaan wat rond kuieren in het dorp. Uiteraard hebben we veel bekijks. Wanneer we op een muurtje aan het strand gaan zitten hangt er meteen een grote groep kinderen rond ons.
Wanneer onze gastvrouw ons s' avonds uitnodigt om iets te eten valt net de elektriciteit in het dorp uit. Het wordt bijna een romantisch etentje bij het lichtje van een olielampje.

De Kepala desa en zijn vrouw

24/01/2020 Met de auto door een natuurreservaat.

Om 6u48 krijg ik al een eerste bericht van Guntur, de jonge man die voor ons vervoer zou zorgen. We hadden afgesproken om 9u maar om 7u30 staat hij al voor onze homestay. Hij heeft een auto geleend bij een familielid en zijn vriend Redu gevraagd als chauffeur. Zoals we al verwacht hadden wordt het een heel gepas om onze twee fietsen in de Toyota mono volume te krijgen. Er rest alleen nog maar een zitplaats voor de chauffeur en twee passagiers, Guntur moet noodgedwongen dubbel geplooid plaatsnemen in een klein hoekje in de koffer. We doen 4,5 uur over de rit van 209km. Een groot deel van de weg loopt door een nationaal natuurreservaat waar nog olifanten, tijgers en orang-oetangs in het wild leven. Het is Unesco werelderfgoed, en er mag niet gebouwd worden. Het zou een prachtig gebied geweest zijn om door te fietsen maar té lastig. Het was zonder meer een wijze beslissing om dit deel met een auto af te leggen. Onderweg is nog duidelijk te zien hoe overvloedige regen tot aardverschuivingen kan zorgen.
Redu, die voor een dag als taxichauffeur fungeert, is in het normale leven politieagent, net zoals zijn vader, broers en zus. Zijn Engels is niet al te best, maar toch voldoende om onderweg over van alles en nog wat uitleg te geven.
Van zodra we weer afgezakt zijn tot aan de kust komen we weer in bewoond gebied terecht. Kinderen van amper 11 jaar oud rijden hier al met meerderen op een bromfiets naar school, zonder helm en hun rijgedrag is zonder meer levensgevaarlijk te noemen. Volgens Redu zijn er dan ook jaarlijks heel wat doden te betreuren.
Om 12h30 komen we aan aan ons hotel. Als we voor 14h willen inchecken moeten we 100.000 RP extra betalen, de overnachting kost ons amper 75.000 Rp (5 euro) veruit het goedkoopst dat we al gehad hebben. We mogen onze bagage wel achterlaten ergens in het hotel. We laden af, maken onze fietsen terug in orde, gaan een hapje eten en wandelen naar het haventje waar het een drukte van jewelste is. Om 14h checken we in. Krui lijkt een aangenaam vissersdorpje, spijtig steekt de regen stokken in de wielen en blijven we noodgedwongen binnen.

Guntur & Redu

Vissershaventje in Rui

23/01/2020 Aanleiding tot een ongeval.

Het heeft vannacht lang en overvloedig geregend. Tegen de ochtend is er niets meer van te merken. Het is wel nog wat licht bewolkt en dat maakt dat het vandaag toch wat minder drukkend weer is. Voldoende drinken moeten we wel blijven doen. Talrijk zijn de kleine supermarkten 'Indomaret' en 'Alfamart' langs de weg, ze zijn allemaal identiek ingericht. Om de tien kilometer stoppen we aan zo'n supermarkt om bij de tanken en meestal koop ik dan 2 blikjes Bintang Zero en een fles gekoeld water om onze drinkbussen te vullen. Wanneer we na een zoveelste stop langs de kant van de weg staan om over te steken is een voorbijrijdende automobilist waarschijnlijk dermate afgeleid door naar ons te kijken dat hij te laat merkt dat de auto's voor hem stoppen. Hij knalt tegen de auto voor hem en een achteropkomende bromfiets met twee opzittenden kan hem ook niet meer ontwijken. Het was een stevige knal en gelukkig droegen de twee op de bromfiets een helm, iets wat hier niet iedereen noodzakelijk vindt. Het blijft beperkt tot blik- en glasschade.
Vooraleer we voor een langere tijd langs de kust kunnen fietsen zouden we nog een eind door het binnenland moeten met enkele stevige hindernissen onderweg en zo goed als geen overnachtingsmogelijkheden. Om die reden gaan we op zoek naar een of andere vorm van transport om ons naar het 200km verderop gelegen Krui te brengen.
Met een vertaling op mijn smartphone in de hand gaan we op zoek naar een oplossing. We vragen het aan het onthaal van de homestay, in een reisbureau en in het restaurant maar nergens kan men ons echt helpen. Ofwel denkt men aan een lijnbus maar dat is geen optie voor ons vanwege te weinig bagageruimte voor onze twee fietsen, ofwel vernoemt men 'Grab' die je overal tegenkomt als bromfiets koerierdienst. We spreken een jonge koerier van Grab aan. Het wordt een lange conversatie via whatsapp en met behulp van google translate. De vertalingen zijn soms wat verwarrend maar het lukt ons dan toch om iets geregeld te krijgen. Morgen zien we wel of het gelukt is.

22/01/2020 Het is MJ haar dagje niet

Het is haast niet te doen om op iedereen te reageren die je iets toeroept. Tijdens de ganse trip hebben we wat wind op kop, iets dat je als fietser liever niet hebt maar hier zorgt het toch nog voor wat extra verkoeling, ook al is het niet veel.
Op de weg komen we geregeld een soort van wegversperring tegen. Men legt een dik touw over de weg zodat je wel enigszins vaart moet minderen en in het midden van de weg staat er dan iemand met een visnet om geld op te vangen. Er speelt meestal ook muziek. Haast niemand die passeert doet zijn duit in het netje, wij dus ook niet. We weten ook niet wat de bedoeling er van is.
Bandar Lampung, onze eindbestemming voor vandaag, is een haven aan de kust en dat zorgt toch voor extra onaangenaam vrachtvervoer.
Ik weet niet wat MJ bezielt maar op een gegeven moment, na dat ik even gestopt was om een foto te maken, heb ik alle moeite van de wereld om ze weer bij te benen. Ik raak geen meter dichterbij tot voorbij een flauwe bocht... Plots zie ik ze langs de kant van de weg liggen. Gelukkig is ze op zachte grond terecht gekomen. Het is op een plaats waar de weg licht omhoog gaat, dat in combinatie met de toenemende vermoeidheid heeft ervoor gezorgd dat ze de controle over haar stuur kwijtraakte en van de weg raakte. Aan het einde van een rit van 59km moeten we weer eens 100m naar omhoog en dan is het vat bij MJ hélemaal leeg. Met moeite bereiken we de homestay. Het is 2 uur in de namiddag maar MJ is blij dat ze zich kan neerleggen op een bed en wat kan slapen. Ze is nu eenmaal zo'n type dat moeilijk overweg kan met de zwoele warmte. Hopelijk heeft ze morgen weer een betere dag.

21/01/2020 Het groene Sumatra

Het is nog 34km tot de haven van Merak waar we de ferry nemen naar het eiland Sumatra. Tijdens de overtocht is er een man die na een ellenlange uitleg over de zwemvesten en veiligheidsvoorschriften verschillende producten presenteert en probeert te verkopen. Uiteraard snappen we er geen snars. Hij verkoopt onder andere ook kleine flesjes met een vloeistof die lijkt op reukwater. We mogen zelfs een staaltje proberen, iets wat we beter niet hadden gedaan want het stinkt niet alleen, na een tijdje geeft het zelfs een brandend gevoel op je huid.

De overtocht duurt 2 uur. Tijdens het aanmeren spreekt een man ons aan in behoorlijk Engels. Hij nodigt ons uit om bij hem te komen rusteHet is nog 34km tot de haven van Merak waar we de ferry nemen naar het eiland Sumatra. Tijdens de overtocht is er een man die na een ellenlange uitleg over de zwemvesten en veiligheidsvoorschriften verschillende producten presenteert en probeert te verkopen. Uiteraard snappen we er geen snars. Hij verkoopt onder andere ook kleine flesjes met een vloeistof die lijkt op reukwater. We mogen zelfs een staaltje proberen, iets wat we beter niet hadden gedaan want het stinkt niet alleen, na een tijdje geeft het zelfs een brandend gevoel op je huid.
n. Aangezien we nog n. Aangezien we nog geen overnachting geboekt hebben in Kalianda twijfelen we even om op zijn aanbod in te gaan. Wanneer ik even ga checken met google maps waar zijn dorpje gelegen is zie ik dat het toch een eindje buiten ons traject ligt en meer dan waarschijnlijk in de bergen.
Kalianda wordt onze eerste stopplaats op Sumatra. Het is gelegen aan de kust maar om er te geraken moeten we, voor het eerst, door de bergen. We moeten enkele keren tot een hoogte van 220m, niet zo hoog maar bij het hier heersende klimaat telt elke inspanning dubbel. Vergeleken met de drukte op Java is het op Sumatra een stuk aangenamer fietsen op rustiger wegen tussen het groen.
In Kalianda vinden we meteen een hotel. Het zweet loopt van ons af en de enige kamer met een bad/douche (waar zo goed als geen water uitkomt) is de suite, meteen ook de duurste kamer. Achteraf bekeken hadden we toch beter een gewone kamer genomen en gebruik gemaakt van de bak met water en bijbehorende pot om ons te wassen. Het beste aan de suite is het balkonnetje met zicht op zee, de rest is ook niet veel soeps.

20/01/2020 Hello Mister

Bij ons vertrek nemen we nog even afscheid van onze Nederlandse vriend Eric die zijn dag begint met een nasi goreng ontbijt.
Naarmate de kilometers vorderen wordt het wat minder druk op de weg. De rijstijl is te vergelijken met die in Vietnam, met dat verschil dat we hier links van de weg moeten rijden i.p.v. rechts en dat er hier ook veel auto's en vrachtwagens rijden..
Als fietsende westerlingen vallen we hier wel duidelijk op in het straatbeeld en van alle kanten hoor ik ze 'Hello Mister' of 'Hello Sir' roepen, duimen worden opgestoken als ze ons voorbij rijden. We worden ook vaak gefotografeerd, de eerste selfis met de lokale bevolking zijn ook al gemaakt.
Het is ideaal fietsweer maar van zodra we stoppen beginnen we te zweten als een paard, wat typisch is voor dit klimaat.
Het bekendste biermerk in Indonesië is Bintang maar alleen in het centrum van Jakarta vonden we het in de biercafés of in de Carrefour supermarkt. Nu we Jakarta verlaten hebben worden we echter noodgedwongen geheelonthouders. Het enige wat we nu nog vinden in vrijwel elke winkel is Bintang Zero en Bintang Radler dat meer weg heeft van limonade dan van bier.

19/01/2020 Een zalig gevoel

Eindelijk is het zo ver! Vandaag kunnen we eindelijk Jakarta verlaten en beginnen aan onze rondrit. Het geeft ons een zalig gevoel. We begrijpen niet dat we een week geleden nog zo bang waren van het idee dat we doorheen het drukke verkeer in Jakarta zouden moeten fietsen. Op een zondag is het verkeer trouwens minder hectisch. Ook omdat het zondag is komen we onderweg toch meer recreatieve fietsers tegen dan verwacht. Tijdens het fietsen kunnen we met sommigen van hen zelfs een praatje maken.
Grote wielerrondes beginnen vaak met korte prologen, wij doen zowat hetzelfde en maken er een korte openingsetappe van van 35km.
Wanneer we s' avonds op onze hotelkamer zitten wordt er op de deur geklopt. Het blijkt een fietstrekker te zijn die hier ook logeert. Het is Eric van der Kleij, een Nederlander op wereldreis. Hij fietste van Nederland tot in Teheran, nam daar een vliegtuig naar Hanoi om van daaruit door Zuid-Oost Azië te fietsen, zijn eindbestemming is Australië. Het wordt nog een leuke babbel met Eric we wisselen wat verhalen uit en hij geeft ons nog wat nuttige tips want hij heeft reeds eerder op Sumatra gefietst. Volgens hem is de route die we wilden fietsen de mooiste en wat wegdek betreft het beste te doen.

Groentemarkt in Tangerang

18/01/2020 Afscheid van wonderdokter Magie en haar team

Voor een laatste keer gaan we nog eens naar de praktijk van Dr. Magie. We kunnen wel stellen dat een week intensieve behandeling MJ heel veel heeft verder geholpen. Voorlopig staat ze toch nog wat sceptisch tegenover ons fietsavontuur en geeft ze ons nog wat goede raad mee voor onderweg. Hopelijk kunnen we haar bewijzen dat haar twijfels ongegrond zijn.
We maken nog eens gebruik van een van de 4 gratis city tours (Skyscrapers), deze keer naar Senayan City een super moderne mall in het moderne deel van Jakarta. Deze keer naast de vele eetmogelijkheden, vooral Japans en Koreaans ook afdelingen van kleding, schoen en speelgoedwinkels van hedendaagse merken.
Het is momenteel wel regenseizoen in Indonesië maar tot op heden hebben we er maar weinig hinder van ondervonden. Je moet wel steeds je regenkledij bij hebben want als er een onweer losbarst (gelukkig meestal s' nachts) valt de regen met bakken uit de hemel. Deze ochtend nog veranderde een kort maar hevig onweer de straat voor ons hotel in een mum van tijd in een klein riviertje.

Dr. Magie en een van haar vriendelijke teamgenoten

17/01/2020 Geslaagde testrit

Dr. Magie twijfelt er nog aan of MJ kan fietsen zonder weer last te krijgen van haar nek. Ze suggereert om eens een korte testrit te maken met de fiets. We hadden voor vandaag wel andere plannen maar we zullen haar raad toch maar opvolgen. Wij gaan er van uit dat het fietsen geen probleem zal vormen maar dat de dokter het zich niet zo goed kan voorstellen. Onze fietsen kunnen dus eindelijk uit de dozen. Het wordt niet alleen een testrit voor MJ haar nek maar tevens een eerste oefenrit tussen het hectische verkeer. We beperken ons tot een kort ritje van 14km in en rond het Monas. Het wordt een positieve ervaring in alle opzichten. We zijn zelfs blij dat we eindelijk weer eens op de fiets zitten. Ons besluit staat zo goed als vast, zondag beginnen we aan onze rondrit.
Ondanks dat het nog relatief verre toekomst is bekijken we toch eens wat we zeker willen fietsen op Sumatra, wetende dat we toch ergens moeten inkorten vanwege het tijdverlies in Jakarta, we het misschien wat kalmer aan moeten doen dan gepland en een visum van 2 maanden voor Indonesië. We hebben nog meerdere mogelijkheden. Het is nog te vroeg om nu al iets te beslissen, voorlopig blijven we het vooropgestelde traject volgen.

16/01/2020 Oefenen op de taal

Na MJ's dagelijkse behandeling laten we ons met de taxi naar het 'Museum Nasional' brengen. Vanwege het drukke verkeer zijn we net te laat voor de start van een rondleiding met Engelstalige gids maar we kunnen even later wel nog aansluiten. De gids in opleiding blijkt een Nederlandse vrouw te zijn die in Jakarta woont. Ze doet haar best maar het is toch te merken dat ze nog in opleiding is. Na de rondleiding met de gids lopen we nog eens op eigen tempo door het museum.
Het 'Museum Nasional' ligt vlak aan het Monas en van hieruit vertrekken de gratis City Tours. Om onze voeten wat te sparen laten we ons een tijdje rondrijden met de dubbeldekkers. Zondag maakten we hier ook al gebruik van maar toen was het wel een pak drukker. Nu kunnen we gans vooraan zitten, ideaal om foto's te maken. Er zijn 4 rondritten: Jakarta Old city, Jakarta new, Culture and food, Skyscrapers. De eerste 2 hebben we er al opzitten.
Beetje bij beetje proberen we ook enkele woordjes Indonesisch van buiten te leren. We beperken onze woordenschat tot die dingen die we frequent nodig hebben zoals ingang (Masuk), uitgang (Keluar), open (Buka), gesloten (Tutup), verboden (Dilarang), enz... We proberen ook enkele woordjes te onthouden die ons kunnen helpen bij het kiezen van een gerecht, gelukkig hebben heel wat kraampjes afbeeldingen van wat ze aanbieden.

Fietspolitie

Het hectische stadsverkeer