21/01/2020 Het groene Sumatra

Het is nog 34km tot de haven van Merak waar we de ferry nemen naar het eiland Sumatra. Tijdens de overtocht is er een man die na een ellenlange uitleg over de zwemvesten en veiligheidsvoorschriften verschillende producten presenteert en probeert te verkopen. Uiteraard snappen we er geen snars. Hij verkoopt onder andere ook kleine flesjes met een vloeistof die lijkt op reukwater. We mogen zelfs een staaltje proberen, iets wat we beter niet hadden gedaan want het stinkt niet alleen, na een tijdje geeft het zelfs een brandend gevoel op je huid.

De overtocht duurt 2 uur. Tijdens het aanmeren spreekt een man ons aan in behoorlijk Engels. Hij nodigt ons uit om bij hem te komen rusteHet is nog 34km tot de haven van Merak waar we de ferry nemen naar het eiland Sumatra. Tijdens de overtocht is er een man die na een ellenlange uitleg over de zwemvesten en veiligheidsvoorschriften verschillende producten presenteert en probeert te verkopen. Uiteraard snappen we er geen snars. Hij verkoopt onder andere ook kleine flesjes met een vloeistof die lijkt op reukwater. We mogen zelfs een staaltje proberen, iets wat we beter niet hadden gedaan want het stinkt niet alleen, na een tijdje geeft het zelfs een brandend gevoel op je huid.
n. Aangezien we nog n. Aangezien we nog geen overnachting geboekt hebben in Kalianda twijfelen we even om op zijn aanbod in te gaan. Wanneer ik even ga checken met google maps waar zijn dorpje gelegen is zie ik dat het toch een eindje buiten ons traject ligt en meer dan waarschijnlijk in de bergen.
Kalianda wordt onze eerste stopplaats op Sumatra. Het is gelegen aan de kust maar om er te geraken moeten we, voor het eerst, door de bergen. We moeten enkele keren tot een hoogte van 220m, niet zo hoog maar bij het hier heersende klimaat telt elke inspanning dubbel. Vergeleken met de drukte op Java is het op Sumatra een stuk aangenamer fietsen op rustiger wegen tussen het groen.
In Kalianda vinden we meteen een hotel. Het zweet loopt van ons af en de enige kamer met een bad/douche (waar zo goed als geen water uitkomt) is de suite, meteen ook de duurste kamer. Achteraf bekeken hadden we toch beter een gewone kamer genomen en gebruik gemaakt van de bak met water en bijbehorende pot om ons te wassen. Het beste aan de suite is het balkonnetje met zicht op zee, de rest is ook niet veel soeps.