Ons plan is om vandaag 72km tot Manna te fietsen, maar...
Wanneer we na zo'n 30km nog eens halt houden aan een Alfamart om bij te tanken en even te bekomen stopt er net een auto op de parking en een van de vrouwen die uitstapt spreekt MJ meteen aan in vloeiend Engels. Ze ziet meteen dat MJ wel aan een rustpauze toe is en nodigt ons uit om bij haar thuis te komen rusten. MJ is meteen gewonnen voor het voorstel. De vrouw haar naam is Wina en is lerares Engels in een school een eindje verderop. Ze stelt voor dat we haar volgen tot in haar school en om dan later samen tot bij haar thuis te gaan. Onze halte in de school wordt weer eens mooie belevenis. We worden tot in de schoolbibliotheek gebracht en even later gaan we mee naar een van Wina's klassen. Ik mag zelfs vooraan in de klas gaan staan en de leerlingen mogen aan mij vragen stellen. Uiteraard hoort er ook een uitgebreide fotosessie bij. Na de klas wordt er voor ons zelfs een maaltijd besteld en ook tal van leerkrachten en het schoolhoofd passeren voor een foto. Even later volgen we Wina haar rood autootje tot aan haar huis. Haar zus die in het huis ernaast woont wordt er meteen bijgehaald om te helpen bij het klaarmaken van de logeerkamer die maar zelden gebruikt wordt. We stellen voor dat we ons eigen slaapgerief wel zullen gebruiken, meegenomen om te gebruiken in geval van nood. Men doet werkelijk alles om het ons zo comfortabel mogelijk te maken. Aanpalend aan de logeerkamer is er een kleine badkamer maar er is nog geen waterleiding en afvoer maar dat wordt al snel opgelost door twee gaten in de muur te kappen, eentje om de tuinslang door te steken en eentje beneden om het water te laten wegvloeien. Wanneer we op het terras voor het huis zitten passeren zowat alle kinderen uit de straat, vooral meisjes. Het wordt een rustige namiddag en aangezien Wina vlot Engels spreekt kunnen we heel wat communiceren en gedachten uitwisselen. Wina is vooral geïnteresseerd in het leven in België en wij komen veel te weten over het leven en de gewoontes in Indonesië. Ze legt ons ook nog eens uit waarom de mensen overal op de foto willen met ons. De gewone Indonesiërs komen nooit in het buitenland, grote blanke mensen met blauwe en groene ogen kennen ze alleen maar van films en televisie. Zo iemand dan plotseling in levende lijve tegen te komen is voor hen dan ook iets heel bijzonders. Zij vergelijken ons graag met hun idolen op het witte doek. En ik heb dan nog wat extra's: een grote neus is voor hen een schoonheidsideaal.
Wanneer we na zo'n 30km nog eens halt houden aan een Alfamart om bij te tanken en even te bekomen stopt er net een auto op de parking en een van de vrouwen die uitstapt spreekt MJ meteen aan in vloeiend Engels. Ze ziet meteen dat MJ wel aan een rustpauze toe is en nodigt ons uit om bij haar thuis te komen rusten. MJ is meteen gewonnen voor het voorstel. De vrouw haar naam is Wina en is lerares Engels in een school een eindje verderop. Ze stelt voor dat we haar volgen tot in haar school en om dan later samen tot bij haar thuis te gaan. Onze halte in de school wordt weer eens mooie belevenis. We worden tot in de schoolbibliotheek gebracht en even later gaan we mee naar een van Wina's klassen. Ik mag zelfs vooraan in de klas gaan staan en de leerlingen mogen aan mij vragen stellen. Uiteraard hoort er ook een uitgebreide fotosessie bij. Na de klas wordt er voor ons zelfs een maaltijd besteld en ook tal van leerkrachten en het schoolhoofd passeren voor een foto. Even later volgen we Wina haar rood autootje tot aan haar huis. Haar zus die in het huis ernaast woont wordt er meteen bijgehaald om te helpen bij het klaarmaken van de logeerkamer die maar zelden gebruikt wordt. We stellen voor dat we ons eigen slaapgerief wel zullen gebruiken, meegenomen om te gebruiken in geval van nood. Men doet werkelijk alles om het ons zo comfortabel mogelijk te maken. Aanpalend aan de logeerkamer is er een kleine badkamer maar er is nog geen waterleiding en afvoer maar dat wordt al snel opgelost door twee gaten in de muur te kappen, eentje om de tuinslang door te steken en eentje beneden om het water te laten wegvloeien. Wanneer we op het terras voor het huis zitten passeren zowat alle kinderen uit de straat, vooral meisjes. Het wordt een rustige namiddag en aangezien Wina vlot Engels spreekt kunnen we heel wat communiceren en gedachten uitwisselen. Wina is vooral geïnteresseerd in het leven in België en wij komen veel te weten over het leven en de gewoontes in Indonesië. Ze legt ons ook nog eens uit waarom de mensen overal op de foto willen met ons. De gewone Indonesiërs komen nooit in het buitenland, grote blanke mensen met blauwe en groene ogen kennen ze alleen maar van films en televisie. Zo iemand dan plotseling in levende lijve tegen te komen is voor hen dan ook iets heel bijzonders. Zij vergelijken ons graag met hun idolen op het witte doek. En ik heb dan nog wat extra's: een grote neus is voor hen een schoonheidsideaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten