Het is haast niet te doen om op iedereen te reageren die je iets
toeroept. Tijdens de ganse trip hebben we wat wind op kop, iets dat
je als fietser liever niet hebt maar hier zorgt het toch nog voor wat
extra verkoeling, ook al is het niet veel.
Op de weg komen we geregeld een soort van wegversperring tegen. Men legt een dik touw over de weg zodat je wel enigszins vaart moet minderen en in het midden van de weg staat er dan iemand met een visnet om geld op te vangen. Er speelt meestal ook muziek. Haast niemand die passeert doet zijn duit in het netje, wij dus ook niet. We weten ook niet wat de bedoeling er van is.
Bandar Lampung, onze eindbestemming voor vandaag, is een haven aan de kust en dat zorgt toch voor extra onaangenaam vrachtvervoer.
Ik weet niet wat MJ bezielt maar op een gegeven moment, na dat ik even gestopt was om een foto te maken, heb ik alle moeite van de wereld om ze weer bij te benen. Ik raak geen meter dichterbij tot voorbij een flauwe bocht... Plots zie ik ze langs de kant van de weg liggen. Gelukkig is ze op zachte grond terecht gekomen. Het is op een plaats waar de weg licht omhoog gaat, dat in combinatie met de toenemende vermoeidheid heeft ervoor gezorgd dat ze de controle over haar stuur kwijtraakte en van de weg raakte. Aan het einde van een rit van 59km moeten we weer eens 100m naar omhoog en dan is het vat bij MJ hélemaal leeg. Met moeite bereiken we de homestay. Het is 2 uur in de namiddag maar MJ is blij dat ze zich kan neerleggen op een bed en wat kan slapen. Ze is nu eenmaal zo'n type dat moeilijk overweg kan met de zwoele warmte. Hopelijk heeft ze morgen weer een betere dag.
Op de weg komen we geregeld een soort van wegversperring tegen. Men legt een dik touw over de weg zodat je wel enigszins vaart moet minderen en in het midden van de weg staat er dan iemand met een visnet om geld op te vangen. Er speelt meestal ook muziek. Haast niemand die passeert doet zijn duit in het netje, wij dus ook niet. We weten ook niet wat de bedoeling er van is.
Bandar Lampung, onze eindbestemming voor vandaag, is een haven aan de kust en dat zorgt toch voor extra onaangenaam vrachtvervoer.
Ik weet niet wat MJ bezielt maar op een gegeven moment, na dat ik even gestopt was om een foto te maken, heb ik alle moeite van de wereld om ze weer bij te benen. Ik raak geen meter dichterbij tot voorbij een flauwe bocht... Plots zie ik ze langs de kant van de weg liggen. Gelukkig is ze op zachte grond terecht gekomen. Het is op een plaats waar de weg licht omhoog gaat, dat in combinatie met de toenemende vermoeidheid heeft ervoor gezorgd dat ze de controle over haar stuur kwijtraakte en van de weg raakte. Aan het einde van een rit van 59km moeten we weer eens 100m naar omhoog en dan is het vat bij MJ hélemaal leeg. Met moeite bereiken we de homestay. Het is 2 uur in de namiddag maar MJ is blij dat ze zich kan neerleggen op een bed en wat kan slapen. Ze is nu eenmaal zo'n type dat moeilijk overweg kan met de zwoele warmte. Hopelijk heeft ze morgen weer een betere dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten